Niet gehinderd door zoiets als 'goede smaak', of de waan van de dag,  bewandel ik al jarenlang de diverse wegen van het muzieklandschap. 'Als er maar muziek in zit' , zou je mijn lijfspreuk kunnen noemen. Het zou mooi zijn als deze regels als bio zouden volstaan....dat zou betekenen dat ik de gitaar zou kunnen pakken en kunnen doen wat ik veel liever doe..., maar ik vrees dat een iets uitgebreidere kijk op wat zich maar moeilijk een carriere laat noemen vereist is...Vooruit dan!

Ik werd pas echt wakker toen ik op vijfjarige leeftijd The Beatles hoorde....Dat het leven zo mooi kon zijn had ik niet eerder gevoeld. Van mijn opmerkzame papa kreeg ik een transistorradio'tje en die had ik als het even kon aan staan... Later ging ik wekelijks naar de platenzaak om de op glanzend papier gedrukte Top 40 te  halen. In mijn jeugd stonden Sly en Bob en Joni en Ozzie en Neil en Aretha in hetzelfde lijstje.....

Toen ik acht jaar werd kwam er een piano in huis en kreeg ik les van mijn oom. Ik deed vooral mijn best om iedereen behalve mijzelf te plezieren. in die tijd stond mijn muzikale belevingswereld  zo ver af van de klassieke, dat ik pianoles niet vol hield. Pas jaren later besloot ik mijzelf gitaar te leren spelen. Er was een jongen in de buurt die behalve af en toe keihard op zijn Honda scheurde ook gitaar speelde. Zijn haar was nog net even langer dan het mijne en hij had een fijne platencollectie....het mooie was dat hij ook zowel van PinkFloyd hield als van Mott the Hoople, van T Rex, maar ook van Neil Young.....Het waren de seventies, we waren broekies en de muziek gaf ons houvast.

Wij gingen op vakantie naar Engeland en dansten met het legendarische Osibisa na afloop van hun optreden op de pier van Hastings ( er speelde 1 witte jongen in die  band... Dave Stewart, de latere oprichter van de Eurythmics)we zagen Pink Floyd op Knebworth, waar ook Captain Beefheart en Robert Palmer speelden..... Het jaar daarop In 1976 zagen we de Stones, met in het voorprogramma de Meters...uit New Orleans Y'all! En later de Tubes en Lou Reed en Santana.....de seventies! Maar al deze helden stonden in stadions...verkochten miljoenen platen....hadden privevliegtuigen....zij stonden heel ver af van de wereldvan de jongens en meisjes uit de buitenwijken.

De vraag was of je ooit zou kunnen voldoen aan het beeld van wat een band in die tijd inhield. Dat er geen aansluiting was, dat kids zich zelfs buitengesloten voelden werd door punk en newwave in muziek vertaald. Wat een energie!! En precies op het juiste moment! Wij begonnen een band! We waren superambitieus, ik nodigde Frank uit om bij mij in mn kraakpandje voorzien van oefenhok te komen wonen zodat we elke dag konden oefenen...daar speelde ook Andre in ( de broer van Erik) en mijn zus Caroline op keyboards en Arjen op drums. Wij hielden van Blondie en van the Jam en van de Stranglers en van Elvis Costello, van Talking Heads en van de Specials.....wij waren geen boze punkers maar surften op een nieuwe golf naar betere tijden....Dat bandje bracht ons tot in het bovenzaaltje van Paradiso, in het voorprogramma van Ivy Green....Dat betekende voor ons heel wat...Er kwam een mooie resensie  in Muziekkrant Oor.Dit legde behoorlijk wat druk op dat bandje, maar als de ketting sterk blijft dan is alles mogelijk.....Helaas bleek dat laatste niet het geval te zijn. Niet iedereen was  bereid dezelfde offers te brengen...Een zoektocht naar een nieuwe drummer brak aan....ondertussen waren Frank en ik hevig geïnspireerd door bands als The Sound en Echo and the Bunnymen....Het geluid veranderde en daarmee viel ons bandje uit elkaar...Met de komst van Pieter werden we een trio en waren we in staat om een echte grote sound te creeren. Tot het noodlot wederom toesloeg en wij ons huis en dus onze oefenruimte moesten verlaten. We waren moe en verslagen.....Frank vertrok naar Amsterdam en ik bleef hangen in Alkmaar. Ik besloot een tijdje naar Marokko te vertrekken...even op adem te komen, maar na 4 maanden wist ik het weer. Ik wilde muziek maken, want dat vond ik het allerleukste! Terug in Alkmaar kreeg ik van vrienden een werkruimte te leen waar ik met Pieter ging werken aan een masterplan. Er moest een platencontract komen! Want dan kunnen we toffe muzikanten om ons heen verzamelen! En zo geschiedde! We moesten platenbaas Willem Jan eerst nog wel overtuigen dat het geen zin had om ons aan Pete Waterman te koppelen( we konden alleen wat eyeliner aanbrengen, maar onze danspasjes waren echt ondermaats...) Wij wilden onze demo's uitwerken met een band. Die band moest natuurlijk succesvol worden....we hadden al jarenlang zo geploeterd dat we eindelijk wel eens nieuwe schoenen wilden....en een veilige auto! Met singles die bijna hits werden leek dat te gaan lukken.....leek! Hahaha, u weet wat de amerikanen zeggen' if it doesn't kill you, it can only make you stronger'.....i love that!!

Maar de hoge verwachtingen werden  niet waargemaakt, en de agenda's  begonnen uiteen te lopen.....en daarmee betekende dit het einde van deze band.

Met toetsenist Nico bleek de focus wel te handhaven en dus werd besloten met zijn tweeen verder te gaan. Onze demo werd door platenmij. CBS zeer gewaardeerd en er kwam een vet contract.....nu nog een echte manager! Ook die diende zich aan. Via de telefoon! 'Peter, met Koos, ja!...je weet wel! Heb je vanmiddag tijd?' ......'tjeessz, man! Natuurlijk! Te gek! Tot zo!' 'Hey Niek, we gaan ff praten met Koos van D.......hij belde net....vindt onze demo helemaal te gek!' Bij Herman in het voorprogramma de uitgeklede versie van onze CD spelen! Hammond, gitaar en drums! Eindelijk weer op een podium! Knallen!

Maar!.....je voelt m al aankomen...een nieuwe mokerslag diende te worden verwerkt. Het Amerikaanse CBS werd het Japanse  Sony.... met extra strenge boekhouding! Zonder herenakkoorden!! "Bedankt, jongens, en veel succes nog........."

Gelukkig was daar Daan bij wie wij mochten werken in zijn studio. Daar werd nog een prachtsingle opgenomen metachter de knoppen de geniale Sander Jansen, en waar ook stergitarist Wouter P op meespeelde! De "late great" Alfred Lagarde draaide hem graag en ik ben er nog  steeds trots op!

Toch bleven wij zitten met iets dat je gerust de gebakken peren mag noemen. En dan is het kwalijk kersen eten.....ook al maakt honger rauwe bonen zoet, en verdient het aanbeveling om toch vooral te blijven gaan met die banaan......maar als het plezier in muziekmaken dreigt te verdwijnen omdat het leven van een rockertje een aanslag op je gezondheid blijkt te  zijn en je moeite hebt om voor de zoveelste keer op de fiets naar Ouke te gaan, dan naar het oefenhok om de spullen in te laden, dan de weg naar het optreden( file...) daar de boel uitpakken en opstellen, dan soundcheck, dan eten en wachten(biertje?) spelen ( te gek!) dan alles weer afbreken, terug naar oefenhok, bus naar Ouke en dan op de fiets naar huis....met misschien 30 gulden op zak.........en het is half 5.........en je vriendin wordt alweer wakker van jouw gestommel op de trap.......en jouw maat een veel gevraagd sessiemuzikant begint te  worden....Ja, dan is het tijd om de bakens te verzetten......

Ik bleef wel met een aantal vrienden muziek  maken, heb ook nog jaren in een partyband gespeeld (nooit gedacht dat ik dat ooit zou doen, maar toch leerzaam en leuk....en je verdient nog eens wat..) 

Ik ben mij ook gaan ontwikkelen als solo-artiest. Het Amsterdam Songwriters Guild organiseerde in Cafe Sappho een wekelijkse avond waar iedereen welkom was zijn/haar liedjes te spelen. Een toffe manier om je liedjes te testen en een beetje te experimenteren. Ik ben Ro Halfhide en Maarten de Mink en Max van Remmerden zeer dankbaar voor al hun inzet. Ik heb ook nog een tijdje met Marcel Hendriks gewerkt aan ons project De Hoek. Het duo dat tot doel had het gat te dichten tussen de Velvet Underground en Nick en Simon. Weliswaar met een knipoog, maar de uitdaging was er. 

Inmiddels heb ik in mijn uppie op zeer veel plekken gespeeld. Ik ervaar een enorme vrijheid als ik solo speel, ik kan doen wat ik wil, laten wat ik wil, zeggen wat ik wil en spelen wat ik wil.... We zijn er.......Dank allen!!! X